ρυταγωγέας

ο / ῥυταγωγεύς (-έως, ΝΑ

ο ιμάντας με τον οποίο καθοδηγείται το άλογο, χαλινάρι, ηνίο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ῥυτά (τὰ) «χαλινάρια» (< ἐρύω [Ι] «σύρω, τραβώ», βλ. λ. ῥυτός) + ἀγωγεύς «ιμάντας» (< ἀγωγός)].